Rağmen

Kullukta teslimiyeti, dostlukta vefası olmayanların sadakati, zorluk gelinceye kadardır. Oysa kulluk, herşeye "rağmen" olmalıdır. Gerçek sevgiye ulaşanlann, yaşadıklan tecellilerden "Yandım Allah, dondum Allah!" diye şikâyetleri olmaz. Bizler ilahî aşkın keremine mazhar olabi lirsek İbrahim gibi İsmail'den, İsmail gibi de candan geçeriz.

Eğer Muhammedî tadı, gönül damağımızda tatmadıysak, bütün tat

lann sadece dil damağında ve nefsani arzularda olduğunu zannederiz.

Şu dünyada hangi sevgi var ki ilahî sevgi ile kıyas edilebilsin? Hangi

güzellik var ki güzellikleri halk eden Mevla'ya tercih edilebilsin?

Kulluk "rağmen" olursa güzeldir. Mevla muhatap olmayınca kulun muhataplığından, Mevla dost olmayınca muhatabın dostluğundan, Mevla maşuk olmayınca âşığın aşkından hiçbir şey olmaz. Onun için Rahman severse güzel olur. Rahman dilerse güzel olur. Rahman hida yet ederse herşey çok güzel olur.

Bu eser, tasavvufi sohbet ve muhabbet üslubu içerisinde kulluğu "rağmen" yaşayabilmenin ve Hak'ta ebed olabilmenin yollannı anlatı yor.